تو بـی ابـتـدایـی و بـی انـتـهــایــی            تو واضح تـرین جـلـوۀ کـبـریـایـی
هـمـان عـلّـت غـائـیِ خَـلـقِ مـایـی            تو مـا فـوق انـدیـشـه و فـهـم مـایـی

تو دریـای جـودی تو جـودِ خُـدایی
تو بابُ الـمـرادی و بـابُ الـرّجـایی

تو همچون خـدایت؛ غـفـور الذنوبی            تویی کان رحمت؛ بَری از عـیـوبی
تو مثـل رضـایی، طبـیبُ الـقـُلـوبی            مُنادایِ من، قبــلِ “إکشـفْ کـُروبی”
تو دست خـداونــدِ مُشکـل گُٰـشـایی
تو بابُ الـمـرادی و بـابُ الـرّجـایی

خـُدا مُـنْــزِل و نـعـمـت نـازلش تو            نـبـی واصـل و جـلـوۀ کـامـلـش تو
عـلـی مُـقـبِــل و وارث قـابـلـش تو            چهل سالِ عُمرِ رضا، حـاصلش تو
جگر گوشـۀ بـضعـةُ المصطـفـایی
تو بابُ الـمـرادی و بـابُ الـرّجـایی

به مولا، رجب را مُرَجّب تو کردی            به مـولا، ادب را مؤدّب تو کردی
به مولا، جهان را مُرَتّب تو کردی            به مولا، دعـا را مُجرّب تو کردی
تـو در استـجـابـت جـواب دعـایـی
تو بابُ الـمـرادی و بـابُ الـرّجـایی

به ذکـر علی بین محـراب، سوگند            به شبهای روشن ز مهتاب، سوکند
به چشمان بیـدار در خواب، سوگند            به ربّ تو ای ربّ الاَرباب، سوگند
خُـدا کـرده با خـلـقـتـت خودْنمـایی
تو بابُ الـمـرادی و بـابُ الـرّجـایی

به تهـمـت دهـان بـاز کردند آسـان            هـمـان آشنـایـان همان نـاسـپـاسـان
که هستند تا صبح محـشر هراسان            به ازعــانِ حـتّـیٰ، قـیـافـه شناسان
تو شکـل علیّ بن موسی الرّضایی
تو بابُ الـمـرادی و بـابُ الـرّجـایی

تـویـی آن که حـق باشد او را مؤیّد            و شـرح کـمـال تو صـدهـا مُـجـلّـد
به قـرآنِ نــازل شـده بـر مـحــمّــد            تـوسّـل به تو هـست امـری مـؤکّـد
تو اولاتـرین حـاجـت دستِ مـایـی
تو بابُ الـمـرادی و بـابُ الـرّجـایی

من از جود تو صاحب شور و شینم            من از لطف تو خـاکـسـار حـسیـنـم
به اسمت قـسـم تـا ابـد زیـر دیــْنـم            که مـشـتـاق پـابـوسی کـاظـمـیــنـم
تو معبود این عبد بی دست و پایی
تو بابُ الـمـرادی و بـابُ الـرّجـایی